در اوایل قرن 18، برخی از محققان در مورد خواص نسبت داده شده به شکلات شیری خارجی اختلاف نظر داشتند.
نویسنده ناشناخته «تاریخ طبیعی شکلات» (1724) استدلال می کند که افزودن ادویه جات باعث ایجاد مزیتی می شود که می توان از طریق مصرف شکلات به دست آورد.
او معتقد است شکلات معتدل، ماندگار، احیاکننده و آسان هضم است. او حتی تا آنجا پیش می رود که می گوید شکلات می تواند عمر پیرمردها را طولانی کند.
نویسنده از دکتر هنری استابز (1632-72) نقل می کند که برای چارلز دوم شکلات تهیه کرد و ادعا کرد که یک اونس شکلات می تواند به اندازه یک پوند گوشت گاو تغذیه کند. استابز همچنین معتقد بود که شکلات یک ماده تقویت کننده جنسی است.
اگرچه شکلات گران بود، اما در قهوه‌خانه‌های شیک آن روز در دسترس کسانی بود که می‌توانستند آن را بخرند، جایی که چهره‌های برجسته‌ای مانند ساموئل پپیس، روزنامه‌نگار می‌نوشیدند:
«حوالی ظهر با کمیسر پت بیرون رفتیم، و من و او به قهوه خانه ای رفتیم تا جوکولاته بنوشیم، خیلی خوب!»
به زودی خانه های شکلاتی اختصاص داده شده مانند خانه کاکائو وایت در سنت جیمز که هنوز هم وجود دارد، البته به عنوان یک باشگاه جنتلمن، ظاهر شد.
سوادآموزان اواخر قرن هفدهم و هجدهم مانند جوزف آدیسون و جاناتان سویفت به آنها رفت و آمد می‌کردند و مراکز مشهوری برای جناح‌های سیاسی بودند، به طوری که چارلز دوم سعی کرد آنها را سرکوب کند.
در طول سلطنت ملکه آن، درخت کاکائو به مقر حزب ژاکوبیت تبدیل شد که مشتاق بازگرداندن استوارت‌های کاتولیک به تاج و تخت بودند. انتخاب خانه شکلاتی شما اغلب به گرایش های سیاسی شما بستگی داشت، دانیل دفو، نویسنده، مشاهده می کند که “یک ویگ بیشتر از آن چیزی که یک محافظه کار در قهوه خانه سنت جیمز دیده می شود به “درخت کاکائو” نمی رود.
زنان نیز شکلات می‌نوشیدند، هرچند در خانه‌های خود به جای خانه‌های شکلاتی.
این کلوپ‌ها لانه‌های قمار بدنام بودند و مردانی را جذب می‌کردند که ماهیت هوس‌بازی داشتند.
